Door de update van Marlous bedacht ik me dat er bij mij ook weer ruim drie maanden voorbij zijn. Een ‘mijlpaal’ die ik zomaar was vergeten, terwijl er best veel gebeurd is de afgelopen maanden.

De grootste verandering: werk

Precies zes dagen na mijn vorige update werd ik aangenomen als copywriter bij een retailbedrijf. Twee maanden later, in december, had ik mijn eerste werkdag. Ik vond het niet erg om pas twee maanden later te beginnen, met een baan in het vooruitzicht voelt thuis zijn een stuk lekkerder. En je ziet het goed, de foto bovenaan dit artikel is niet in België gemaakt. Tussendoor ging ik drie weken naar Vietnam om uitgerust met een jetlag aan mijn nieuwe baan te beginnen.

Inmiddels ben ik twee maanden aan het werk. Ik ben terechtgekomen in een leuk team en heb mijn draai gevonden. Een deel van het werk is vertrouwd: schrijven. Maar er ligt ook een leuke uitdaging voor me. Een deel van mijn team is Franstalig en ik ben mede-verantwoordelijk voor het vertalen van teksten van Frans naar Nederlands. Gelukkig volg ik al een taalcursus in Antwerpen en binnenkort wordt dat via mijn werk uitgebreid. Met mijn niveau A2 (basiskennis) valt er in ieder geval genoeg verbetering te behalen, tof dat mijn werkgever me die kans wil geven.

Sociaal dieptepunt

Ik gaf jullie tot nu toe steeds een update over mijn sociaal leven. Dit keer heb ik er weinig over te vertellen. Mijn nieuwe werk ligt niet om de hoek. Door mijn lange reistijd zijn mijn avonden plotseling kort en moet ik de meeste sociale bezigheden in het weekend proppen. In het begin had ik naast mijn lange reistijd ook nog eens veel pech. In de eerste drie weken strandde ik twee keer in een trein. Een keer vijftig minuten en een keer twee uur, die tweede keer haalde zelfs het nieuws. Het duurde even, maar inmiddels begin ik het plannen van mijn leven naast mijn werk beter onder controle te krijgen. Ik kan vanaf nu één dag per week iets dichterbij huis werken, hopelijk brengt dat de balans een beetje terug.

En hoe gaat het echt met mij?

Deze hele update gaat over mij, maar je snapt vast wat ik bedoel. Met mij gaat het vaak goed. Het is fijn om weer aan het werk te zijn in een team. Ik voel me meteen meer een onderdeel van de maatschappij en dat is niet alleen leuk, maar ook goed voor mijn inburgering. Ik voel me nog steeds thuis in Antwerpen en het samenwonen gaat goed. Al moet ik bekennen dat mijn vriend het wel een beetje te verduren heeft gehad toen ik net begonnen was met werken en steeds in treinen strandde… We hebben samen een nieuw ritme moeten vinden.

Het is definitief

Toen ik laatst vanuit Nederland onderweg was naar huis kwam het besef dat mijn keuze om te emigreren niet zomaar een project is. Zo voelt het soms wel een beetje. Ik viel van het ene regelding in het andere. Appartement verkopen, baan opzeggen, alles bij de mutualiteit en vreemdelingenzaken rondkrijgen, solliciteren… Ik weet natuurlijk al de hele tijd dat dit niet zomaar iets tijdelijks is – tenminste, dat is niet de bedoeling – maar nu begint dat gevoel te komen.

Antwerpen is mijn woonplaats. De treinen zijn van NMBS en niet van NS. Een deel van mijn collega’s (en land) is Franstalig. Ik moet mijn taalgebruik aanpassen, zeker omdat ik als copywriter werk. Ik zal altijd relatief veel heen en weer blijven reizen naar Nederland. Sommige issues waar ik in België tegenaan loop, blijven wellicht onderdeel van mijn leven. Vind ik dat erg? Nee. Eigenlijk niet.

Hoe gaat het met jullie?