Kuscultuur

In België wordt er veel op wangen gekust. Soms één keer, maar het kan net zo goed drie keer zijn. Het is me soms nog  steeds onduidelijk hoeveel zoenen je wanneer geeft en dat zorgt voor ongemakkelijke situaties.

Sowieso probeer ik wangkussen zoveel mogelijk te vermijden. In Nederland gaat dat me redelijk af, maar in België ontkom ik er moeilijker niet aan. Dat ontdekte ik toen ik voor het eerst op een verjaardag in België was. Ik stak mijn hand uit om mezelf voor te stellen, maar mijn hand werd niet eens opgemerkt en de getuite lippen kwamen op mijn wang af.

Vervolgens gaat het ongeveer zo: terwijl je elkaar op de wang/in de lucht kust, fluister je je eigen naam in het oor van de ander. Daarna is het afwachten of er nog zoenen volgen en zo ja, hoeveel. Ongemakkelijke momenten gegarandeerd.

Kus bij het afscheid

Bij het afscheid en de volgende ontmoeting is de kans op ongemakkelijke momenten iets kleiner: je weet in ieder geval dát er gezoend gaat worden (hoeveel zoenen is de vraag) en je hoeft je niet meer voor te stellen. Toch pleit ik voor een verjaardag binnenkomen en verlaten met een ‘hoi/doei allemaal’. Het liefst in combinatie met een lomp zwaaiend handgebaar en de lippen niet getuit.

Net als ik denk dat ik het snap, blijken dat sommige Belgen ook geen touw vast kunnen knopen aan die zoenetiquette. Een vage richtlijn die ik  heb weten te ontfutselen: één kus bij een begroeting of een afscheid, drie zoenen bij gelukswensen. Kijk maar even wat je doet.

Veel succes!

Lees meer artikelen over taal- en cultuurverschillen.

Hoeveel zoenen geef jij je vrienden, of zwaai je liever?

Ook verwarrend: nu ik  steeds meer gewend ben aan één zoen in België (hoe minder zoenen hoe beter), haak ik in Nederland vaak per ongeluk na één van de drie zoenen af.

Brooke Cagle