Nog geen jaar geëmigreerd en er breekt een pandemie uit. Welke impact heeft het virus op ons leven in België?

Marlous: Ik hoop dat ik snel mijn familie kan zien. Al is het maar van een afstandje

‘Voor mij begon de hele crisis vrij stressvol: mijn vriend was op vakantie in Marokko en opeens sloten de grenzen. Terwijl buiten de laatste lockdownparty’s aan de gang waren (hoe dóm) was ik druk bezig met het vinden van een vlucht. Uiteindelijk kwam het allemaal goed, maar voordat ik hier goed en wel van bekomen was zaten we al 2 weken thuis.

In het begin was ik continu bezig met het checken van het nieuws. Ik vond het lastig om me te concentreren op m’n werk, vanuit huis werken is toch niet altijd even handig. Ik ben ook pas net gestart bij mij nieuwe baan, inmiddels werk ik al langer vanuit huis dan dat ik op kantoor heb gezeten.

Gelukkig kan ik het allemaal steeds beter loslaten. Waar er de eerste weken niks uit mijn vingers kwam, (her)ontdek ik nu de ene hobby na de andere. Voordat ik naar Antwerpen verhuisde had ik een best druk sociaal leven: meerdere keren per week uit eten, wekelijks naar de bioscoop, tussendoor koffie drinken met vriendinnen… Met mijn verhuizing naar Antwerpen veranderde dat volledig, omdat ik nog niet zo’n groot sociaal netwerk heb opgebouwd in Antwerpen. Ik denk dat ik daardoor deze ‘lockdown’ wel makkelijk volhoud, omdat ik toch al gewend ben mijn vrienden wat langer te moeten missen.

Wel vind ik die gesloten grenzen lastig. Hoewel mijn familie niet om de hoek woont, zocht ik ze toch 1 á 2 keer per maand op (of zij mij). Het feit dat het nu gewoon echt niet kan vind ik mentaal soms wel zwaar. Zeker omdat de regels in Nederland anders zijn. De rest van mijn familie kan gezellig op de fiets bij elkaar op bezoek. Daardoor voel ik me wel wat meer buitengesloten. Al die maatregelen kan ik mee leven, maar ik hoop dat ik snel weer eens mijn familie kan zien. Al is het maar van een afstandje.’

Shirley: Een sociale kring met 10 personen… Welke 10 personen?!

‘Ik probeer zo min mogelijk na te denken over de negatieve gevolgen van de coronacrisis. Moeilijk, want ik ben een doemdenker en ieder doemscenario is in mijn gedachten al voorbij gekomen. In het begin bleef ik het nieuws en Twitter maar vernieuwen en droomde ik iedere nacht over corona.

Inmiddels gaat dat beter en probeer ik me te focussen op de positieve dingen: ik heb een huis, een baan, ik woon samen met goed gezelschap (mijn vriend), ik ben gezond, er staan geen grote life events op de planning… In deze periode is dat genoeg om blij mee te zijn.

Net als bij Marlous is mijn sociaal leven een beetje uitgedund sinds mijn verhuizing. Ik denk dat dat het inderdaad wat makkelijker maakt om vol te houden. Mijn werk geeft daarnaast structuur aan mijn dagen, waardoor alles toch een beetje normaal aanvoelt. Gek idee: ik ben in december begonnen bij deze werkgever en werk inmiddels ook alweer eenderde van die tijd thuis. Hoe snel gaat dat?

Als ik denk aan de gesloten grens tussen België en Nederland vind ik dat iets minder leuk. Ik las dat sommige Britse wetenschappers denken dat we een tijd lang onze sociale kring moeten beperken tot tien personen. Dat weten we natuurlijk nog helemaal niet zeker, maar ik voel me wel een beetje sip als ik zoiets lees.

Ik héb in België namelijk amper tien personen die ik in mijn sociale kring wil/kan opnemen. En de mensen die ik in mijn sociale kring zou willen, hebben soms waarschijnlijk al te veel vrienden en familie. Sowieso dat ik dan niet in hun top 10 sta. Prima natuurlijk dat iedereen zijn eigen kring heeft, maar stiekem een klein beetje pijnlijk als het grootste deel van ‘jouw kring’ zich in een ander land bevindt, achter een nog steeds gesloten grens.’