Inmiddels woon ik ruim 1,5 jaar samen met mijn vriend en hebben we bijna 4 jaar een relatie. Dat betekent dus dat wij ruim 2,5 jaar lang een langeafstandsrelatie hebben gehad. Als ik daar nu aan terugdenk, is de eerste gedachte die bij me opkomt: ‘Hoe dan?!’.

Hoe we elkaar hebben ontmoet

Vier jaar geleden boekte ik samen met een vriendin last-minute een weekje surfkamp in Zuid-Frankrijk. Het regende al de hele zomer dus wij wilden nog goedkoop even naar de zon. Surfen leek ons wel leuk! Mijn vriend werkte op het surfkamp, voor hem als student een goedkope manier om de hele zomer lang te kunnen surfen. In ruil voor gratis vervoer en verblijf moest hij af en toe het ontbijt klaarmaken of de vuilniszakken wegbrengen. De rest van de tijd lag hij in de zee.

Het is dus niet het cliché van ‘meisje valt voor surfleraar’, sterker nog: mijn vriend lag zoveel in de zee dat ik hem de eerste dagen niet eens opgemerkt had. De vonk sloeg pas de laatste avond over, maar toen ging ik natuurlijk alweer naar huis en zat hij nog ruim een maand in Zuid-Frankijk.

Daten over de grens

Voor onze eerste echte date hadden we dus al een maand lang elke dag gebeld en geappt. Op zich wel een prettige manier van kennismaken: in plaats van hoteldebotel hard van stapel konden we elkaar nu rustig leren kennen. Na rui meen maand bellen, stapte ik voor onze eerste date op de trein naar Gent. Vanuit Utrecht duurde de rit ruim 3,5 uur. Halverwege de treinrit zocht ik nog eens op of ik dezelfde dag nog een trein terug naar huis kon pakken, mocht het tegenvallen. Want ja, ondanks alle gesprekken: hoe goed kende ik die jongen nou? Ik had hem überhaupt nog nooit in normale kleding gezien, alleen maar in een zwemshort of wetsuit. Wat als het opeens een vette kakker zou zijn?

Gelukkig was het nog steeds even leuk en duurde onze eerste date een heel weekend. Nog voordat ik op de trein terug naar huis zat was de volgende date al gepland. Meestal zaten er 2-3 weken tussen de dates in en gingen we om en om bij elkaar op bezoek. Ik in zijn studentenhuis in Gent, hij in mijn studentenstudio in Utrecht.

We gaan ervoor

Ik denk dat we na 1,5 maand daten wel wisten dat het goed zat. We hadden natuurlijk ook al die maand ‘kennismaking’ over de telefoon gehad. Toch durfde ik niet ver in de toekomst te kijken, want waar was ik eigenlijk mee bezig? Was het een soort uit de hand gelopen vakantieliefde? Of was het misschien meer? Zelfs toen mijn vriend mij praktisch de liefde verklaarde had ik dat niet meteen door, vanwege het taalverschil.

Uiteindelijk besloten we dat we niet zonder elkaar konden, dus de enige optie die restte was om het gewoon te proberen. ‘We zien wel waar het schip strandt’. Dus werd onze relatie ‘officieel’, na een klein halfjaar daten. Niet dat er heel veel veranderde: we studeerden allebei nog, dus voorlopig hadden we allebei geen verhuisplannen en moesten we dus elke keer heen en weer reizen om elkaar te zien.

Dit is moeilijk aan een langeafstandsrelatie

Dat was zeker niet altijd makkelijk. Hoe blij ik was om op vrijdag m’n vriend weer te kunnen zien, zo sip was ik vaak op zondag. Omdat ik wist dat we dan weer afscheid moesten nemen. Soms zagen we elkaar elk weekend, omdat we elkaar te veel misten. Maar dan zagen we onze vrienden en familie weer minder, dus moesten we daar ook een balans in vinden. Er waren ook periodes dat we elkaar 5 weken lang niet zagen, vanwege examens en andere plannen. De afstand was gewoon te groot om op 1 dag even op en neer te gaan.

Als ik daar nu aan terug denk, kan ik me dat echt niet meer voorstellen. Hoe hield ik dat vol? Het scheelde dat we allebei een druk sociaal leven hadden, door de week zorgde dat voor genoeg afleiding. Ook belden en appten we veel en facetime hielp ook goed mee. Ik baalde wel als een vriendin haar verjaardag vierde en mijn vriend daar dan niet bij kon zijn; ik wilde hem zo graag voorstellen! Tegelijkertijd hielden we de tijd die we samen hadden in het weekend vaak zo veel mogelijk voor onszelf. Het voelde kostbaar aan, dus dan deden we liever samen leuke dingen i.p.v. sociale verplichtingen afgaan zoals verjaardagen.

Zeker het laatste jaar voordat we gingen samenwonen was het lastig. Mijn vriend was inmiddels afgestudeerd en werkte. Daardoor had hij een auto, waardoor hij makkelijker op bezoek kon komen. Maar hij was ook een stuk drukker: nu was het weekend hét moment waarop hij niet alleen mij, maar ook z’n vrienden, ouders en z’n hobby’s moest inplannen. Doordeweeks was hij namelijk al te druk met werk. Ik werd juist flexibeler: door mijn scriptie kon ik veel vanuit huis werken en dus makkelijker een paar dagen bij mijn vriend blijven. Maar daar werd het afscheid nemen alleen maar lastiger van…

Maar er zijn ook voordelen

Toch ben ik blij dat onze relatie is gestart als langeafstandsrelatie. Ik kan nog al hard van stapel lopen: als ik ergens enthousiast over ben, dan ga ik er helemaal voor. Soms een beetje te hard, waardoor je andere zaken uit het oog verliest. Door de afstand werd ik gedwongen om naast mijn relatie ook gewoon m’n eigen leven te behouden. Omdat m’n vriend en ik onze bezoekjes altijd vooraf planden, wist ik precies wanneer ik wel of niet ‘beschikbaar’ zou zijn voor m’n vriendinnen. Ik denk echt dat ik om deze reden nog steeds zo’n goede band heb met mijn vriendinnen: ze hadden eigenlijk net zoveel prioriteit als mijn vriend.

Ook vond ik de bezoekjes aan België heerlijk. Ik werd echt verliefd op de stad Gent, maar we maakten ook wel eens uitstapjes naar Antwerpen of Brussel. Andersom liet ik mijn vriend natuurlijk weer alle mooie plekken in Utrecht zien. We hadden eigenlijk nooit saaie weekenden, sterker nog: soms snakten we naar een ‘gewoon weekend’ met bankhangen en Netflix kijken.

Waar ga je uiteindelijk wonen?

Toch was ik blij toen we uiteindelijk konden gaan samenwonen. Uiteraard blijft dan de vraag over: gaan we in Nederland of in België wonen? Geen gemakkelijke vraag, want een van de twee zal moeten emigreren (en inmiddels weet ik zelf hoe pittig dat kan zijn). Voor ons was de keus echter vrij snel gemaakt: mijn vriend werkte al een jaar bij zijn ‘grotemensenbaan’, terwijl ik net afstudeerde. Ik stond op een kruispunt en kon dus veel makkelijker een nieuwe weg in slaan. Bovendien had ik ook wel zin in een nieuw avontuur en leek Antwerpen mij een leuke stad.

Ik geloof dat ik na 1,5 jaar relatie voor mezelf al de knoop had doorgehakt: ik ga na Antwerpen. Na een jaar lang ‘aftellen’ was ik er helemaal aan toe, en nog steeds bevalt het goed! Natuurlijk is het lastig dat ik vlak voor een pandemie ben verhuisd. Daardoor is de situatie helemaal anders dan normaal: het maken van vrienden, het verkennen van de stad: het gaat gewoon niet zo makkelijk. Toch denk ik dat ik een goede keuze heb gemaakt. En zo niet, dan verhuizen we gewoon terug. Maar dat zijn zorgen voor later.

Heb jij ook een langeafstandsrelatie (gehad)? Ik ben heel benieuwd naar jouw ervaring!